Trwa dyskusja na temat zwrotu znacjonalizowanych majątków żydowskich w Polsce. A mnie korci, żeby odwrócić kota ogonem i zapytać, w jaki sposób niektóre majątki dostały się w ręce polskich Żydów? W Krakowie i Lublinie na przykład, należałoby wówczas cofnąć się do czasów Kazimierza Wielkiego. On to w swojej hojności zezwolił na osiedlanie Żydów na ziemiach państwowych. Polscy nacjonaliści mogliby zatem podjąć dyskusję i przekonywać, że Polski Naród ucierpiał na takiej decyzji i pytać, czy w związku z tym Izrael nie powinien Polsce zrekompensować straty wielu ziem w XIV wieku...
Historia toczy się kołem: raz na wozie, raz pod wozem. Stosowanie zasady odpowiedzialności zbiorowej prowadzi do patologii. Patologiczną wypowiedzią jest np. cytowany przez onet fragment listu Stowarzyszenia Żydów z Polski w Izraelu, skierowany do premiera Tuska:
“Nie ma potrzeby przypominania panu, że ta własność należała do członków największej społeczności żydowskiej w Europie, która przez stulecia wniosła ogromny wkład w gospodarczy, duchowy i kulturalny rozwój polskiego narodu. Nie ma potrzeby przypominania panu, że większość tej społeczności została zamordowana na polskiej ziemi. Z 3,5 miliona wojnę przetrwało jedynie 350 tysięcy”.
Szanowni Państwo ze Stowarzyszenia, sformułowaliście pytania retoryczne przewrotnie, tak, że sugerują polski udział w holokauście. Naprawdę przykro mi jako Polce, że tak potworne wydarzenie miało miejsce w mojej ojczyźnie. Nie czuję się jednak za nie w żaden sposób odpowiedzialna. Ani ja, ani moi przodkowie nie odpowiadamy za krzywdy wyrządzone światu przez takich ludzi, jak Hitler, Stalin i ich pomocnicy.
Szanowni Państwo ze Stowarzyszenia, jeśli przez 4000 lat idzie się przez świat z hasłem “Jestem Narodem Wybranym” , trudno wymagać od innych woli do współpracy. Polacy okazali się jednak pod tym względem fenomalnym narodem. Doceńcie to w końcu!
